 |
| Edward S. Curtis, “The Vanishing Race - Navajo’s”, 1904. |
Edward S. Curtis maakte aan het begin van de twintigste eeuw naam als indianenfotograaf. Tussen 1895 en 1930 maakte hij zo'n 40.000 foto's van 80 volksstammen die verzonken in het verleden. Hij pretendeerde een antropologisch-wetenschappelijke benadering, probeerde nauwgezet cultuur en tradities vast te leggen, maar kon de verleiding tot idealisering niet weerstaan. Door het gebruik van soft focus en een sterk gevoel voor dramatiek, kwam de aandacht meer te liggen op de weemoed van het verdwijnen dan op een zakelijke registratie. Gelukkig maar, denk ik dan.
Sommige foto’s van Curtis zijn als gedichten zo mooi. Ze treffen de tragedie van vorming van het moderne Amerika in het hart. Beautiful Losers. Overwonnen. Foto’s als "The Vanishing Race - Navajo's" en “Canyon de Chelly” uit 1904, van de laatste authentieke Navajo-indianen, nodigen uit tot een romantische fascinatie. “The Vanishing Race” toont een lange rij indianen te paard, bezien vanop de rug, op weg naar de horizon, weg van de kijker. Ze hebben het opgegeven, begeven zich naar een verdwijnende toekomst, naar het heilige niets. Het gebrek aan detail is een statement over de teloorgang van hun identiteit.
“Canyon de Chelly” toont eenzelfde groep maar meer op afstand, beschouwend, hun eenzame verlatenheid accentuerend. Zeven ruiters en een hond, afgaand op de schaduwen vroeg in de middag, onder het heetst van de zon. In deze natuur, met de tot driehonderd meters hoge kliffen, kun je je als mens alleen maar onbeduidend voelen. Het zet aan tot contemplatie. De vallei was een heilige plaats voor de Navajo’s. Curtis’ foto maakt duidelijk waarom. Ook ik wordt er stil van, melancholiek, zonder goed te weten waarom. Cowboys en indianen maken deel uit van mijn jeugd. Ik herinner me mijn fort, Winnetou, dat ik met mijn vader naar de films van John Wayne keek. En ondertussen trek ik richting de horizon, waar mijn vader reeds voorbij is.
Sommige foto’s van Curtis zijn als gedichten zo mooi. Ze treffen de tragedie van vorming van het moderne Amerika in het hart. Beautiful Losers. Overwonnen. Foto’s als "The Vanishing Race - Navajo's" en “Canyon de Chelly” uit 1904, van de laatste authentieke Navajo-indianen, nodigen uit tot een romantische fascinatie. “The Vanishing Race” toont een lange rij indianen te paard, bezien vanop de rug, op weg naar de horizon, weg van de kijker. Ze hebben het opgegeven, begeven zich naar een verdwijnende toekomst, naar het heilige niets. Het gebrek aan detail is een statement over de teloorgang van hun identiteit.
“Canyon de Chelly” toont eenzelfde groep maar meer op afstand, beschouwend, hun eenzame verlatenheid accentuerend. Zeven ruiters en een hond, afgaand op de schaduwen vroeg in de middag, onder het heetst van de zon. In deze natuur, met de tot driehonderd meters hoge kliffen, kun je je als mens alleen maar onbeduidend voelen. Het zet aan tot contemplatie. De vallei was een heilige plaats voor de Navajo’s. Curtis’ foto maakt duidelijk waarom. Ook ik wordt er stil van, melancholiek, zonder goed te weten waarom. Cowboys en indianen maken deel uit van mijn jeugd. Ik herinner me mijn fort, Winnetou, dat ik met mijn vader naar de films van John Wayne keek. En ondertussen trek ik richting de horizon, waar mijn vader reeds voorbij is.
 |
| “Canyon de Chelly – Navajo”, 1904. |
