 |
| Both, “Italiaans landschap met tekenaar”, ca. 1650 |
Mijn oma overleed toen ik tweeëntwintig was. Eén keer, een jaar of twee eerder, heb ik haar bezocht met een vriendinnetje. Een heel mooi meisje. Ze zei er niks van, mijn oma. Al helemaal niet dat ze knap was. “Van un schûn toffel aede nè lang”, zei ze weleens, of zoiets. Van mooie meisjes kreeg je zondige gedachten. Meisjes waren om mee te trouwen, om zware eiken meubels mee uit te gaan zoeken, mee op familiebezoek te gaan. Meisjes moesten goed kunnen koken en van aanpakken weten. Ze moesten nette ouders hebben. Enzovoort.
Toen mijn oma begraven werd had ik weer verkering. Weer een mooi meisje, vond ik zelf tenminste. Ik heb haar niet meegenomen. Ergens onbewust voelde ik dat ik er mijn oma niet mee zou eren. Ze had er niets te zoeken, dat meisje. Soms is het goed dat mensen overlijden, op zo’n leeftijd. Op een gegeven moment passen ze niet meer in de tijd. Mensen moeten geen honderd willen worden met oude gedachten. Alleen ik misschien. Er zijn altijd uitzonderingen.
