“Als ik een vrouw fotografeer”, pleegt Jean-François Jonvelle (1943) doorgaans te zeggen, “dan wil ik dat ze zich de mooiste vrouw op aarde voelt, want een vrouw die voelt dat ze mooi is is ook echt de mooiste vrouw van de wereld”.
De portretten van Jonvelle zijn zo mooi omdat ze zo natuurlijk zijn. Hij fotografeert gewone jonge vrouwen, mooie vrouwen, dat wel, soms ook met een bepaalde bekendhid, maar geen professionele modellen of mannequins. Geen geretoucheer, maar gewoon in het licht van de dag. Hoe mooi ze ook zijn, je hebt het idee dat je ze zo tegen kunt komen. Dat geeft een extra dimensie. Op een of andere manier erotiseert dat ook.
Ik kan zo een paar vrouwen uit mijn omgeving noemen van wie ik zou willen dat ze door Jonvelle gefotografeerd zouden worden. En niet alleen voor mij, maar vooral opdat ze het weten. Er zijn zoveel mooie vrouwen, ook als je gewoon om je heen kijkt. Het maakt het leven een heel stuk draaglijker. Jonvelle en zijn foto’s helpen daarbij een handje.
