 |
| Willem Witsen, “Regen, Thames Embankment, Londen”, 1890, 22,3 x 30,6 cm, Rijksmuseum |
Willem Witsens prachtige ets Regen, Thames Embankment, Londen toont een karakteristiek Londens stadsbeeld in mist en in regen. De sfeer is stemmig en mede door het gebruik van silhouetten ook enigszins mysterieus. Twee figuren, mogelijk vissers, hebben een onderonsje. Een vrouw met paraplu loopt van ons kijker weg. Het voelt nat en kouwelijk, maar het licht weerspiegelt weer in het natte wegdek, ten teken dat het opklaart.
Met Pieters ging ik in 1981 naar Zuid-Engeland, op vakantie, en ook naar Londen. Het was twee weken slecht weer. We zagen Stonehenge, de Cathedral van Salisbury en ook Londen, allemaal in de regen. Op de radio in ons doorlopen tentje volgden we de Tour de France en hoorden dat die verbazingwekkend dikke Freddie Maartens vijf etappes won. Toen Charles en Diana trouwden zaten we als enigen op de pier van Hastings en keken uit over het verlaten strand. Iedereen zat binnen, keek naar de televisie, maar wij niet wat gaven wij om Charles en Diana. Wat maalden wij om het slechte weer. We zeiden niet veel maar voelden dat het goed was, dat het nooit iets zou worden. En dat dat zo hoorde, op die leeftijd.
Toen Witsen in London was had hij een nooit helemaal opgeklaarde verhouding met een café-chantant zangeres, Blanche Ford, die hij al enkele jaren eerder in Amsterdam had leren kennen. Je ziet aan zijn etsen hoe hij zich voelde. Een beetje triestig. In die tijd hadden wij ook voortdurend liefdesverdriet, of anders wel een onbereikbare liefde. Of was het het ideële geluk dat we niet konden grijpen. Omdat het niet bestond. En dat wisten we ook wel, maar we wilden het nog niet geloven. We dachten nog dat alles kon gebeuren. We zagen dat er niets gebeurde. En zo hoorde het ook, nogmaals. Zo liepen we door de regen in Engeland, ver van huis. Zo keken ook wij over de Thames.
“Some people feel the rain”, schreef Bob Dylan, “others just get wet”.
 |
| “Kade in Londen langs de Thames”, 1890 |
