 |
| “Mussolini met het leeuwenwelpje Aldo”, 1925 |
Soms lijkt het net of iemand je vanuit het verleden aanstaart . Alsof je elkaar kent, net nog gesproken hebt, een beetje boos bent op elkaar. Je kijkt elkaar in de ogen, in de ziel. Soms komt een foto als een schicht bij je binnen. Je schrikt, alsof je deel uitmaakt van de handeling, zelf aanwezig bent, bijna honderd jaar geleden. Als een traumatische herinnering.
Mussolini wordt hier gefotografeerd in 1925, drie jaar nadat hij in Italië aan de macht kwam. Hij zit in de auto met een leeuwenwelpje op zijn schoot, door hem “Ras” gedoopt: een geschenk van onderminister Aldo Finci, die het had van een circuseigenaar. Mussolini hield het dier eerst een poosje als huisdier en schonk het daarna aan een Romeinse dierentuin, waar het een nationale attractie werd.
Deze foto is heeft alles, vertelt het verhaal van de man, de leider. Vraag is of ze is geënsceneerd. Het welpje onderstreept de macho-uitstraling van Mussolini, maar toch lijkt hij niet te poseren. Ik weet ook niet of het uitmaakt. Voor Mussolini maakte het niet uit. Als voormalig journalist wist hij hoe het werkte. Hij creëerde de mythe van “Il Duce”, liet zich afbeelden tijdens het sporten, skiënd, zwemmend, schermend, of hoog gezeten op een paard. Sommige leiders doen dat nog steeds. Zo zijn ze! Zo werkt het! In alle tijden.
