Op het werk hadden we het over mooie vrouwen, wie de mooiste vrouw van Nederland was. Noem ik toch weer Daphne Deckers. Wie kan daar wat tegenin brengen. Blond, intelligent, altijd stralend, en minder dan tien jaar leeftijdsverschil. Sinds de Wimbledonfinale van 1996 vind ik dat eigenlijk al. Zucht!
Zelf heb ik het nooit verder gebracht dan twee keer clubkampioen bij het herendubbel. En die bekers mag ik niet eens in de kast zetten van mijn vrouw. Maar toch zou ik haar niet willen ruilen, ook al is ze niet zo blond als Daphne. Het klinkt alleen een beetje klef als je je eigen vrouw noemt in zo’n discussie met collega’s. Dat moet ik niet doen. Toch maar een foto van Daphne dan.
Meer ga ik er niet van zeggen vandaag.
