Alfred Stevens, “Jonge vrouw met een Japans kamerscherm

Alfred Stevens, “Jonge vrouw met een Japans kamerscherm”, 1880

Alfred Stevens is een schilder uit een andere tijd. Net als James Tissot, ook al zo iemand. Niemand snapt waarom ik het zo mooi vind. Net zoals ik ook altijd nog boeken lees uit de negentiende eeuw. Jane Austen, Henry James, Toergenjev, Couperus zowaar. Ik weet zelf ook niet goed waarom. Misschien wel net omdat het uit een andere tijd is, misschien omdat het je naar die andere tijd brengt, misschien wel omdat ik me in die tijd beter thuis voel. Maar dan weet ik nog niet waarom.

“Jonge vrouw met een Japans kamerscherm” heeft altijd een bijzondere aantrekkingskracht op me gehad. Ik zag het schilderij een jaar of tien geleden in het Van Gogh Museum. De door de Japanse prentkunst geïnspireerde compositie is doordacht en geniaal. Wat nou ouderwets! Ik zie er een moderniteit in, zoals ik die ook zie bij Austen, James, Toergenjew, Couperus zowaar. En los van de picturale kwaliteit is er natuurlijk de prachtige dame, nomen nescio, met die geweldige jurk waarmee ze opgaat in de achtergrond. Zucht! Wat speelt in haar gedachten? Soms weet je niet wat je aantrekt in een vrouw, maar je weet het als je het ziet. Zoals ik ooit een beetje verliefd ben geweest op Elizabeth Bennet, Isabelle Archer, Liza Kalitina, Eline Vere. Wie kent ze nog?