 |
| Kirchner, “Weiblicher Akt mit Hut”, 1911 |
Soms probeer ik me energiek op te stellen. Ik sta vroeg op, ga eerst naar de kapper, maak een praatje met de leuke dame die naast me zit, rijd langs mijn moeder, ga tanken in België, doe de boodschappen, haal broodjes en rond de middag ben ik weer terug. “Wat ben ik toch een bezig baasje”, zeg ik tegen mijn vrouw, en ze lacht. Ik voel me prima zo.
In de middag gaan we naar de stad en om vier uur zijn we weer terug. Ik zak neer op de bank. Eindelijk, zo is het wel weer even goed geweest met energiek lijken. Ik schrijf dit stukje en ben blij dat we ‘s-avonds niks op de planning hebben staan. Ik lees een novelle van Tolstoj in een nieuwe vertaling. Zo is mijn leven. Het is prima zo. Ik ben niet zo energiek, weet ik ook wel, maar soms doe ik een beetje alsof. Het is nodig bezig te blijven, en niet alleen met lezen en stukjes schrijven. Mijn vrouw houd me bij het leven. Dat heb ik nodig. Als zij er niet was kwam ik nergens toe, denk ik bij wijle.
Met een citaat van Bob Dylan:
“I think women rule the world and that no man has ever done anything that a woman either hasn’t allowed him to do or encouraged him to do”.
Een waarheid veel breder dan de mijne.
