 |
| Caspar David Friedrich: Zwei Männer in Betrachtung des Mondes, 1819-1820 |
Het Duits kent een prachtig woord, Sehnsucht, een woord dat geen fatsoenlijk Nederlands equivalent heeft. Het heeft romantische en mythische connotaties en betekent zoiets als het ontroostbaar verlangen in het mensenhart naar iets ongedefinieerds, we weten niet wat.
“Die Sehnsucht trägt den Tod in sich“, heb ik eens ergens gelezen, ik weet al niet meer waar. Daar zit een diepe waarheid in. Het is een basisgevoel. Sehnsucht is misschien wel het belangrijkste in het leven, drijfveer om vooruit te gaan, verder te zoeken, niet te verzinken in zelfgenoegzame tevredenheid.
Ik ben een romanticus. Ik heb een mooi lemma op Wikipedia gezet over de romantiek in de schilderkunst, al zeg ik het zelf. Vanuit de bank en in mijn boeken zoek ik de verten. Dat is wel zo prettig. Sehnsucht is het mooiste woord. Paustovski en Hamsun moet je eigenlijk in het Duits lezen.
