 |
| Degas, “Muzikanten van het orkest”, 1871-1872 |
Voor het afronden van mijn psychologieopleiding heb ik, lang geleden, een doctoraalscriptie geschreven over sociobiologie. Ik had toentertijd een stuk functieleer aan mij studie vastgeplakt met het oog op de slechte arbeidsmarkt voor psychologen en in de hoop dat ik wellicht in het onderzoek kon doorstromen, aan een universiteit. Een tijd lang heb ik met de fantasie gespeeld onderzoek te willen doen naar de evolutionaire functie van concepten als geweten, preutsheid en schaamte. Het is er nooit van gekomen. Niemand zat op mijn onderzoek te wachten. Eerst moesten er andere onderzoeken gedaan.
Soms denk ik nog wel eens: als ik over een aantal jaren met pensioen ben ga ik me daar nog eens in verdiepen. Sociobiologie fascineert me nog steeds. Hier liggen naar mijn vaste overtuiging belangrijke antwoorden op grote levensvragen besloten. Maar wie wil dat eigenlijk horen. Het is enkel voor je eigen genoegen, hooguit. Inderdaad, misschien voor na mijn pensioen. Dan moet je een project hebben, hoorde ik Maarten van Rossum zeggen, die met goed commercieel gevoel voor de Sinterklaastijd een boekje heeft geschreven over geluk. De evolutionaire functie van het geluksgevoel, dat is misschien wel wat. Van Rossum zou er blij van worden. En anders ik wel.
