 |
| Gregory Crewdon, “Zonder titel (Ophelia)”, 2001 |
Gregory Crewdson (1962) maakt geënsceneerde, theatrale, sterk overbelichte foto’s, dramatisch, surreëel, gesitueerd in levensgrote, door hemzelf gebouwde decors, lijkend op stills in een spannende, mysterieuze film. Ze fascineren mij buitengewoon. Stuk voor stuk vertellen ze een verhaal. Het beeld is vaak herkenbaar, maar altijd vol vraagtekens. Het bevat talloze cues, nooit in een keer te bevatten, overweldigend als het leven.
Bovenstaande foto van Ophelia toont een vrouw die in een ondergelopen kamer op het water drijft. Haar bleke huid en haar witte jurk contrasteren met het duistere water. Het licht dat door de ramen naar binnen komt zorgt voor een spookachtige, onwerkelijke sfeer. De titel verwijst naar een personage uit Shakespeare’s Hamlet, die zich na de dood van haar vader geliefde verdronk. Millais beeldde haar in een vergelijkbare pose af tussen bloemen. Crewdson omringt haar door voorwerpen uit het dagelijks leven. Op het tafeltje links staat een geopend medicijnenflesje en liggen een aantal boeken. De geopende paperback is Inner Harbor van Nora Roberts, waarin een vrouw naar een klein plaatsje komt om onderzoek te doen voor een roman, maar zelf het slachtoffer wordt van het wantrouwen van de bewoners.
Een foto van Crewdson voelt als een thriller. Maar het is niet de suspense die me intrigeert. Voor mij is het vooral een representatie van verstilling en vervreemding. Je kijkt om je heen en denkt: “wat doe ik hier, waar ben ik in godsnaam terecht gekomen”. Op onderstaande foto’s van vrouwen zie je dat het beste. Hun leegte weerspiegelt in mijn ziel. In de vaart van het leven blijken we uiteindelijk alleen, aangewezen op onszelf, niemand die echt weet wat er in ons omgaat. Deze ervaring kan huiveringwekkend zijn, maar in de handen van Crewdson wordt ze troostend mooi. Omwille van het inzicht.
