Edward Weston: “Nude”, 1936

Edward Weston: “Nude”, 1936

Tijdens een concert in april 1934 viel het oog van Edward Weston (1886-1954) op op Charis Wilson (1914-2009). Later zou hij schrijven: “Dat mooie lange meisje, met dat slank geproportioneerde lichaam, dat intelligente gezicht, die mooie sproeten, die blauwe ogen en dat lange  goudbruine haar tot over haar schouders - ik moest haar ontmoeten”. Weston was op dat moment al 48, Wilson nog geen 20. “Voor iedereen die geïnteresseerd is in getallen”, zei Weston daarover, “ik ben dat niet”. Wilsons broer regelde een ontmoeting en snel werd ze zijn model, minnares en muze. In 1939 zouden ze trouwen.

Weston maakte vanaf 1934 met zijn Ansco 8x10 mm-camera een groot aantal naaktportretten van Wilson, maar aanvankelijk vooral gericht op delen van haar lichaam, zoals de armen, de benen, de billen en de torso, die hij vastlegde als ware het sculpturen. Hij richtte zich volledig op de zuivere verschijningsvorm, teneinde “het mysterie van de levenskracht tot uitdrukking te brengen, waar ook het erotische element deel van uitmaakte. Het menselijk lichaam was voor hem een openbaring van vormen, zowel weelderig als abstract, waaraan hij zich met passie overgaf De hierboven getoonde foto, die zijn bekendste werd, betekende een ommekeer: voor het eerst fotografeerde hij Wilson als geheel, op het zonovergoten terras van hun woning in Santa Monica, met uitzicht over zee. Uren was hij bezig om Wilson in de juiste harmonische pose te krijgen. Uiteindelijk beitelde hij een monumentale vorm uit het harde Californische licht, een unieke textuurstudie van levende huidtinten die contrasteren met het de schaduwen.

Wilson herinnerde zich later: “Ik zat bij de deur van de slaapkamer met de de ruimte en de schaduw achter me. Het licht was haast oogverblindend fel. Edward was voortdurend bezig met te zeggen hoe ik moest gaan zitten. Toen ik op een gegeven moment mijn hoofd afwendde van het licht zei hij ‘houden zo’. Achteraf was hij niet tevreden over de schaduw op mijn rechterarm. Ik was niet blij met de slordige scheiding in mijn haar en de speldjes, die zo goed zichtbaar waren. Maar als ik naar deze afbeelding terugkijk herinner ik me toch vooral hoe Edward de afdruk met een vergrootglas bestudeerde om er zeker van te zijn dat er geen schaamharen zichtbaar waren. Dat zou inzending voor een expositie onmogelijk hebben gemaakt”.

Andere naaktstudie’s van Wilson door Weston, 1934-1936