 |
| Norman Seeff: Robbert Mattlethorpe en Patty Smith, 1969 |
Eind jaren zeventig had ik een foto op op mijn kamer hangen van Patti Smith en Robert Mapplethorpe, met plakkertjes op de deur. Het weerspiegelde mijn toenmalige levensgevoel, misschien wel de tijdsgeest. Smith was een heldin, Mappethorpe haar partner uit een eerder leven, in de jaren zestig, die ik voor mijn gevoel net gemist had. Mapplethorpe was kunstenaar-fotograaf. Verder wist ik nauwelijks wie hij was. Ik had er nog geen weet van dat hij biseksueel was en in de jaren tachtig obscure foto’s zou maken van de gay-underground. Dat hij in 1989 zou overlijden aan aids kon ik natuurlijk überhaupt nog niet weten. Maar hij straalde met zijn meisje iets uit dat ik herkende. Dertig naar later kocht ik een boek van Smith, “Just kids”, over haar periode Met Mapplethorpe. Bovenstaande foto prijkte op de cover. Ik herkende nog steeds de foto, maar niets meer van de inhoud. Zo kon ik niet meer leven.
De foto van Smith en Mapplethorpe werd gemaakt door de Zuid-Afrikaanse fotograaf Norman Seeff. Seeff was wetenschapper maar trok in 1968 naar New York om er zijn artistieke ambities als fotograaf te verwezenlijken. Hij raakte bevriend met Smith en Mapplethorpe en woonde met hen in het fameuze Chelsea Hotel. Hij onderkende de fotogenieke kwaliteiten van het tweetal en belegde een fotosessie in de studio van een kennis. De hier getoonde foto maakte hij na die sessie, toen ze net terug waren in het hotel. De informele sfeer geeft de foto haar kracht. Het straalt waarachtigheid uit, genegenheid en en diep onderling begrip. Samen kunnen we de wereld aan! Fuck the world!
Seeff en Mapplethorpe verkeerden beide in avantgardistische kringen in New York rondom Andy Warholl. Beide zouden ze in de jaren zeventig en tachtig tal van iconische fotoportretten maken van kunstenaars en popsterren, waarbij ze elkaar over en weer beïnvloeden. Hun modellen hebben eenzelfde blik. Ik kwam foto’s tegen van Blondie, die volledig uitwisselbaar waren. Mapplethorpes portret van Debbie Harry uit 1978 kan zo in een fotoboek van Seeff. Mooie foto’s. Het zijn portretten die voor mij horen bij een vorig leven, beelden waarmee ik groot werd. Het zit er nog steeds, ik voel nog de weemoed, maar het is geweest. Dat concludeerde ik na het lezen van het boek van Smith. Halverwege ben ik maar gestopt. Ik lees andere boeken tegenwoordig. Ik ben veranderd. Of misschien ook wel niet.
De foto van Smith en Mapplethorpe werd gemaakt door de Zuid-Afrikaanse fotograaf Norman Seeff. Seeff was wetenschapper maar trok in 1968 naar New York om er zijn artistieke ambities als fotograaf te verwezenlijken. Hij raakte bevriend met Smith en Mapplethorpe en woonde met hen in het fameuze Chelsea Hotel. Hij onderkende de fotogenieke kwaliteiten van het tweetal en belegde een fotosessie in de studio van een kennis. De hier getoonde foto maakte hij na die sessie, toen ze net terug waren in het hotel. De informele sfeer geeft de foto haar kracht. Het straalt waarachtigheid uit, genegenheid en en diep onderling begrip. Samen kunnen we de wereld aan! Fuck the world!
Seeff en Mapplethorpe verkeerden beide in avantgardistische kringen in New York rondom Andy Warholl. Beide zouden ze in de jaren zeventig en tachtig tal van iconische fotoportretten maken van kunstenaars en popsterren, waarbij ze elkaar over en weer beïnvloeden. Hun modellen hebben eenzelfde blik. Ik kwam foto’s tegen van Blondie, die volledig uitwisselbaar waren. Mapplethorpes portret van Debbie Harry uit 1978 kan zo in een fotoboek van Seeff. Mooie foto’s. Het zijn portretten die voor mij horen bij een vorig leven, beelden waarmee ik groot werd. Het zit er nog steeds, ik voel nog de weemoed, maar het is geweest. Dat concludeerde ik na het lezen van het boek van Smith. Halverwege ben ik maar gestopt. Ik lees andere boeken tegenwoordig. Ik ben veranderd. Of misschien ook wel niet.
 |
| Blondie, door Seeff, 1978 |
 |
| Debby Harry, door Mapplethorpe, 1978 |
