Max Ehlert studeerde van 1920 tot 1927 fotografie in Berlijn en werd daarna pers- en modefotograaf. Na de machtsovername door de nazi’s werd hij lid van de NSDAP en kreeg zijn werk een propagandistisch karakter. Zijn naam keert nog steeds terug onder foto’s van Reichsparteitage, parade’s en bijvoorbeeld ook van de Olympische winterspelen uit 1936. Veel minder bekend is dat hij ook talrijke foto’s maakte van het even van alle dag in nazi-Duitsland. Blut-und-Boden, de verheerlijking van het Germaanse ras, het gezin en het plattelandsleven, de archetypes van de nazi's, ze zijn allemaal herkenbaar. Tientallen jaren konden deze foto’s niet gepubliceerd worden maar tegenwoordig, lof zij het internet, zijn ze weer voor iedereen toegankelijk. Zie Getty-images.
De Duitse romantiek druipt er vanaf. En toch raakt het me, vooral de foto’s van kinderen en jongeren. De gelukkige jeugd. De foto’s schetsen een beeld van een verdwenen wereld, maar veel van die jongeren zijn nog altijd in leven. Dat enthousiasme kan niet geheel verdwenen zijn. Ik zou er wel eens een aantal willen interviewen. Die twee jongens bijvoorbeeld op de foto hierboven, uit 1940. Alle mannen vanaf achttien waren opgeroepen om dienst te doen in de Wehrmacht en het werk op het land moest worden gedaan door een leeftijdscategorie lager. Waren ze gelukkig op dat moment? Hoe is het ze later in de oorlog vergaan? Leven ze überhaupt nog? Hebben ze zich bedrogn gevoeld? Bedrog is een woord dat snel bijme boven komtbij deze foto’s. Maar ergens toch ook een zeker begrip. Misschien mag dat weer. Het verward een beetje maar ik vind het hoe dan ook intrigerend. Ik blijf een romanticus.
