 |
| Anton Mauve: “Een Hollandse weg”, ca. 1880 |
Verborgen wonden blijven je
verbazen. Het leven is een goddelijk mysterie.
Wie roert in onze zielen? Wie bepaalt wat
ons betovert?
Vage vragen zijn het meest essentieel. Je kunt er niet omheen. De grip ontbreekt, op voorhand. Wij zijn een speelbal van
de goden, weinig anders.
Ooit was er geen leven. De wereld was een dode planeet. Nu is er volop leven. Er zijn zes miljard mensen op aarde. Die wegen samen een paar honderd miljoen ton. En dan de bomen nog, en de dieren. De massa van de levende materie neemt steeds verder toe, ten koste van de dode materie. De aarde komt steeds meer tot leven. Het heelal komt steeds meer tot leven.
Een dood heelal geeft geen verklaringen. De zin zit altijd in het leven. Het leven overwint de dood. Of misschien toch de dood het leven. Dat is de vraag. Dat is de eeuwige strijd.
Er is leven omdat er anders geen zin is. Geen strijd. Wie gelooft er nu in een doods heelal, in alleen maar dode materie die rondzwerft, zomaar, nergens om, om niets. Dat kunnen we niet geloven. Dat willen we niet geloven. We willen leven. We willen strijden. Dat is de enige verklaring.
