Millais, “The Vale of Rest”, 1858-1859

    Vanuit de bodem van mijn verborgen herinneringen weerspiegelen zonnige vlekken mijn verbroken kinderjaren. Ik zie, ik voel, ik word haast tastbaar gewaar: de geur van het bos van mijn vader, het vochtige pas gemaaide gras. Ik hoor weer de duiven, roepend op het dak van mijn opa. Ik tuur weer in de wereld van de levensvolle sloot. En dan naar de gloedvolle horizon achter kilometers weide. Ik voel weer het knerpen van de schaatsen in de winter, en het spatten van water in de zomer. En de veilige nabijheid van mijn vader en moeder. Een vorig leven. Een ander persoon.

    De mensen van toen, gezichten van toen, soms reeds gestorven sinds jaren.

    Het valt me steeds moeilijker terug te gaan naar de wereld van mijn kinderjaren. Een andere wereld, steeds meer voorbij.

    Het raakt te ver. En dan heb ik het nog niet eens over de periode daarvoor.

    De kennis van onze voorouders reikt meestal nauwelijks verder dan opa en oma. Wie herinnert zich die nog de namen van zijn overgrootvader en overgrootmoeder? De tijd heeft ze in de eeuwigheid doen opgaan. 

    Soms probeer ik mij een voorstelling te maken. Een soort reünie. Mannen, vrouwen… boeren zie ik ... Vooral boeren. Wat rest zijn schaarse herinneringen, schaarse verhalen. En wellicht hetgeen sommige van ons nog aan boerse eigenschappen hebben. Want daar zijn we allemaal geworteld. Ook ik.

    Ik had een ver familielid, leraar weet ik wat, met als hobby de stamboom. En aangezien ik familie ben, dus ook van de mijne. Mijn voorouders van vaderszijde waren boeren, zo blijkt uit documenten. Ze verkavelden in elk geval tot in de zeventiende eeuw terug. 

    Ik voel me geen boer, zeg ik. 

    Of toch wel? Mijn voorouders, tot mijn grootvader toe, hadden allemaal een eigen kavel grond, waren stuk voor stuk kleine zelfstandigen. Nu ben ik wel geen kleine zelfstandige, maar als ik denk aan wat ik zocht: leraar, journalist, schrijver, psycholoog. Ja toch, toch! Ik denk dat ik boer ben. Een boer zonder land!