 |
| Jacob Maris, “Slatuintjes bij Dn Haag”, ca. 1878 |
De vader van mijn vader, mijn grootvader dus, is vroeg gestorven. In februari 1938, 41 jaar oud, aan bloedvergiftiging ten gevolge van een bedrijfsongeval: hij werkte op de gieterij van een zinkfabriek en had het vloeibare metaal op een of andere manier over zijn been gekregen. Een week later was hij dood. Bij had acht kinderen. Mijn vader was toen zes jaar oud.
Mijn vader is inmiddels ook overleden, ook al een hele poos. Aan het einde van zijn leven herinnerde hij zich niet meer of hij verdriet heeft gehad over de dood zijn vader. Hij wist nog wel dat hij op de kar mee geweest is naar het ziekenhuis in Weert, en dat zijn zieke vader daar lag achter het glas. Hij wist ook nog dat hij niet is mee geweest naar de begrafenis, maar samen met twee jongere zusjes bij buren vertoefde. Maar hij wist niet meer of hij verdriet heeft gehad.
Ik vroeg hem wat hij zich nog herinnerde. Met moeite kwamen er enkele fragmenten. In de kruiwagen, mee naar de koeien in het weiland, richting de grens met België, want ze deden ook nog boeren toentertijd. Ook wist mijn vader nog dat hij op een gegeven moment zelfs een radio op de kop getikt, wat heel bijzonder was in die tijd, en dat hij er enthousiast over vertelde.
Ik heb nog twee foto’s van mij grootvader. Het graf is er ook nog, maar de rechten lopen af. Mijn grootvader is ver weg, zijn zwakke frequentie vervliegt in de tijd.
