 |
| Van Gogh, “L’Arlésienne”, 1888 |
Dit jaar, 2018, wordt geen Nobelprijs voor de Literatuur uitgereikt. Er was iets met Metoo of zo. In De Wereld draait door hadden ze daarom een alternatieve Nobelprijsverkiezing georganiseerd. Vijftig schrijvers mochten drie kandidaten voordragen.
Ik zit dan automatisch te denken wie ik zelf zou hebben voorgedragen. Ik heb altijd veel gelezen, maar eigenlijk betrekkelijk weinig contemporaine literatuur. Goede literatuur moet even gelegen hebben. De ervaring leert dat de schifting door de tijd zijn werk redelijk goed doet. Wie zou ik kunnen kiezen onder de levenden.
Coetzee, Modiano, Jelinek, Aleksijevitsj en Müller heb ik gelezen, maar die hebben de prijs al gehad. Mulisch is dood, de enige Nederlandse die hem had moeten krijgen. Dood is dood! Maar wie wel dan? Martin Walser, die leeft nog. Kundera, Barnes, Schlink, Knausgard wellicht? Pas heb ik ook met veel bewondering een dik boek gelezen van de Spaanse schrijver Cabré. Oelitskaja werd al genoemd door Pieter Waterdrinker, van wie ik op het moment een boek aan het lezen ben. Hoewel hij een beetje aan Mulisch doet denken geen Nobelprijswerk, maar voor Nederlandse begrippen meer dan acceptabel. Ik ben in een goede bui!
Enfin. Ik kom opnieuw tot de conclusie dat ik veel te weinig heb gelezen van nog levende schrijvers. Laat ik de opdracht maar weer terug geven. Ik ben meer van de klassiekers. Er is nog zo ontzettend veel te lezen! Er staat nog oh zo veel op mijn lijstje! Het leven is te kort!
