Sadée, “Terugkeer van het strand”, ca. 1878

Mijn eerste herinnering. Diep in de tijd.

In zit op de bank, voor de grote raam in de kamer en kijk uit over de straat. “Papa biek”, roep ik. Papa is naar de fabriek en ik kijk of hij al terugkomt.

Aan het taalgebruik te horen moet ik een jaar of twee zijn geweest. Ik was nog enig kind, geen zusje nog. Een raar idee, de allerenige nog, geen zusje. Dat voelt anders. Willen we niet allemaal enig kind zijn, in elke relatie? Of beste kind, als de werkelijkheid je inhaalt? Als surrogaat? We willen altijd de enige zijn. Zeker wanneer je de oudste bent.