 |
| Francoise Hardy |
Bij de dood van Charles Aznavour hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk zeggen: met Aznavour werd ik groot, Aznavour was ook mijn moeder. Van Nieuwkerk is een leeftijdsgenoot, van hetzelfde schooljaar als ik. We ambieerden eenzelfde carrière, als journalist, alleen bij mij liep het anders. Maar ik herken de dingen. Ook mijn moeder hield van Franse muziek. In de jaren zestig, toen mijn muzikale smaak nog niet gedefinieerd was, groeide ik op met platen van Adamo, Gilbert Bécaud, Francoise Hardy. In de jaren zeventig, toen ik voor mezelf heel duidelijk afbakende wat muzikaal gezien acceptabel was, vond ik het allemaal niks, liet dat ook duidelijk blijken aan mijn moeder. Het enige wat ik wel zag was hoe mooi Françoise was op de hoes van de LP, dat dan weer wel, maar de plaat zelf mocht niet meer op.
Met de jaren wordt je milder. Toen ik bij toeval een concert van Carla Bruni zag moest ik weer denken aan Hardy. Ik vond het ineens allemaal erg mooi en draaide haar liedjes op Spotify. Wie had dat kunnen denken. Met het ouder worden luister je anders. Ik hoorde weer de jaren zestig, mijn moeder die in steenkolen Frans meezong, waar ik er nog niks van verstond. De nostalgie die ik nu voel kon ik in de jaren zeventig nog niet kon horen. Dat komt later, als het ver weg is. Te laat om te beseffen. Maar niet om nog te voelen. De weemoed om dat wat verdwijnt, zoals ook wij op een dag zullen verdwijnen: Aznavour en Van Nieuwkerk, Francoise en ik. Zo gaat dat.
 |
| En nog eens... |
