 |
| Claude Monet, “Camille Monet op haar doodsbed”, 90 x 68 cm, olieverf op linnen, Musée d’Orsay, Parijs |
Toen Camille Monet-Doncieux op 5 september 1879 overleed had haar man Claude al drie jaar een relatie met Alice Hoschedé. Toch was het Alice die haar op haar doodsbed verzorgde en de zorg voor haar twee kinderen op zich nam. Toch is de liefde van Claude voor Camille onomstreden voor mij en de emotie die uitgaat van haar doodsportret oprecht. De onvoltooide staat van het schilderij en het beperkte palet roepen gevoelens op die passen bij de dood van een dierbare.
Toch verbaasde Monet zich over het ontbreken van emotie tijdens het schilderen van het portret. Enigszins schuldig schreef hij later: “Ik betrapte mij erop dat ik haar tragische voorhoofd bestudeerde, dat ik opging in het veranderen van de kleurtinten naarmate de dood bezit nam van haar verstijfde gezicht. Blauw, geel grijs, enzovoort... in weerwil van mezelf namen mijn onbewuste reflexen bezit van mij”.
Toen mijn vader 18 jaar geleden overleed werd hij op vrijdag begraven en op maandag ging ik weer aan het werk. Na een paar condoleances ging het weer volle kracht vooruit. Ik was een week niet geweest, er was achterstand, het was druk. Thuis was het ook druk, met een jonge kroost. Het leven ging vrijwel direct weer door alsof er niets veranderd was. Bij momenten heb ik me daar best ook schuldig over gevoeld. Maar dat heeft niets te maken met gebrek aan emotie. Zoals ook Monets schilderen van Camille op haar doodsbed niets te maken heeft met gebrek aan verdriet. Hooguit kun je zeggen dat iedereen zijn eigen wijze zoekt om er mee om te gaan.
