 |
| Modigliani, “Portret van Lunia Czechowska” |
Ik las iets over de dochter van Victor Hugo, Adèle (1830-1915). In 1852 volgde ze haar vader in ballingschap naar Engeland en kreeg een amoureuze relatie met een Engelse officier, Albert Pinson, die haar in 1855 ten huwelijk vroeg. In eerste instantie wees ze hem af, maar al snel kreeg ze spijt en gaf ze te kennen hem toch als haar man te aanvaarden. De gekrenkte Pinson wilde toen echter niets meer van haar weten. Hij vertrok naar Ierland, waar hij werd gestationeerd, en vervolgens via Canada naar Barbados. Adèle legde zich echter niet bij de zaken neer en bleef hem achtervolgen, letterlijk, naar Ierand, Canada en uiteindelijk Barbados. Ze wilde niet aanvaarden dat hij niet meer van haar hield en leefde voortdurend in de stellige overtuiging dat hij nog steeds verliefd op haar moest zijn. In Barbados stond ze bekend als madame Pinson, terwijl Albert haar volledig meed, waar hij kon. In 1869 vertrok hij heimelijk van Barbados terug naar Engeland, zonder dat ze het in de gaten had. De verwarde Adèle keerde pas 1872 keerde terug naar Frankrijk en en deed zicht daar voor als Pinsons weduwe.
Adèle Hugo leed aan erotomanie: de overtuiging dat een ander verliefd op je is, terwijl dat absoluut niet het geval is. Een waanstoornis dus. De psychische toestand van Adèle ging ook hard achteruit. Vaak zag men haar dwalen door de straten, voortdurend pratend in zichzelf. Ze moest opgenomen worden in een psychiatrische instelling, waar ze een groot deel van haar latere leven zou slijten. Toen op latere leeftijd Pinson haar uit meelevendheid in een instelling kwam bezoeken herkende ze hem niet eens meer. Ze geloofde niet eens dat hij het was en stuurde hem weg. Zo kan het gaan.
