 |
| Marie Bracquemond, "Thee in de middag", 1880 |
Uit Eline Vere:
“Maar weet je wat ik geloof, dat je fout is? Je bent te gevoelig, je trekt je teveel aan. Wapen je toch meteen grote dosis onverschilligheid in de strijd van het leven. Zie je, we zijn nu eenmaal in dit leven, we moeten leven, we moeten mee. Laten we het dus zo aangenaam mogelijk maken. Jij... je hebt er de middelen voor, je hebt voor kind noch kraai te zorgen, je zou kunnen leven voor je eigen genot. Maar je denkt teveel en veel denken maakt ongelukkig. Ik? Ik denk nooit. Ik heb impulsies, ik heb invallende gedachten, maar ik denk niet. Gelukkig niet. Ik filosofeer nu, maar ik denk niet”.
Couperus beschrijft een eenvoudige maar elementaire waarheid. En passant laat hij zich echter wel ontvallen dat Eline kind noch kraait heeft om voor te zorgen. Couperus zelf trouwens ook niet. Coetzee heeft ooit eens treffend geanalyseerd hoe mensen die geen kinderen hebben iets essentieels missen in het leven. Kinderen maken het leven anders, geven zin. Alle leven is gericht op het voortbestaan van dat leven. Ook dat is een elementaire waarheid, in al zijn eenvoud. Voortdurend proberen we die twee waarheden met elkaar in lijn te krijgen. Nooit kan dat 100% lukken.
