 |
| Picasso, “Dora Maar endormie”, 37,6 x 50,8 cm, 1937, particulier bezit |
Picasso werd betoverd door de schoonheid van Dora Maar. Voortdurend zou hij haar schilderen, dag in dag uit. Hoe merkwaardig is het daarom dat zijn portretten van haar altijd zo vol zaten van kubistische deformaties. Hij liet haar schreeuwen, krijsen, nam haar als Minotauros, zonder consideratie. Maar zelden geeft hij haar schoonheid gewonnen. Hoe dat te verklaren?
Toch vind ik bovenstaand portret van Dora uit 1937, waarin hij zich op haar meest weerloze moment volledig onderwerpt aan haar schoonheid. “Dora Maar endormie”. Hij was 55 toen hij haar zo tekende, Dora 29. Toen ze elkaar in 1936 leerde kennen werkte ze als fotografe en deelde ze een atelier met Man Ray, die haar fotografeerde als icoon van het surrealisme. Om de aandacht van Picasso te trekken prikte ze zich in Café Les Deux Margots tot bloedens toe met een mes in haar gehandschoende vingers, waarna Picasso haar bloed doordrenkte zwarte handschoenen vroeg, die hij vervolgens in een vitrine zou bewaren.
Ik zie hoe Picasso haar vingers heeft getekend, slank, spits, licht geschetst, met verschillende potloden, fragiel en open boven haar hoofd. Hij zou er zo met een mes in hebben kunnen prikken, maar heeft dat niet gedaan. Of hij het gedacht heeft blijft voor altijd gissen. Wat in elk geval duidelijk wordt is de fascinatie die hij heeft voor haar kwetsbaarheid, in zijn kubistische werk zo vaak verborgen. Misschien is dat de verklaring.
