 |
| Camille Pissarro, “Rue de L’Épicerie à Rouen, fin d’après-midi”, 81 x 65 cm, 1898 |
We komen nergens meer. Vanavond gaat de avondklok in. Wie had vorig jaar gedacht dat ik dat hier zou kunnen schrijven. Onze korte vakantie naar Normandië, eind augustus, lijkt een eeuwigheid geleden. Ik dacht er aan Monet. Nu stuit ik op Pissarro, toevallig in een mijn nieuwe boek. Even ben ik weer terug. Niets is veranderd. Alles lijkt nu anders. Waar gaan we toch naartoe?
Pissarro schilderde historische stadsgezichten vanuit een toen modern gezichtspunt, met krioelende mensenmassa’s en rokende schoorstenen. In Rouen schilderde hij drie werken van de kathedraal vanuit een gezichtspunt waar ik nog niet zo lang geleden zelf heb gestaan, op het verhoogde punt bij de Tour de la fierté Saint Romain, bij de Lakenhal. “Gisteren heb ik een zeer fraaie plek gevonden, van waar ik de Rue de Épicerie zal kunnen doen en zelfs de heel bijzondere markt die elke vrijdag wordt gehouden; helaas onweert en regent het vandaag”.
Wat voor weer zou het zijn geweest, de volgende dag? Pissarro had gevoelige ogen die niet tegen vocht konden. Slechts op één van de drie schilderijen is de markt te zien en toen scheen de zon. Ik vind de foto’s erbij. En de herinnering. De historische sensatie. Het besef dat het verleden echt bestaan heeft. Zoals we dat vaker gewaar worden in coronatijd.
