Deze dagen ben ik maar weer eens naar de heide geweest achter mijn ouderlijk huis, waar wij niet meer wonen. De heide die nog steeds vrijwel onveranderd de lente in gaat en zich nergens iets van aantrekt. Uitgestrekt in het frisse zonnetje, berustend. Hier is het niet druk en kun je onbekommerd slenteren, wat ik deed. Ik keek over de velden, de oude kikkersloot, waarin vroeger zoveel kevers waren, en daarachter lagen nog steeds de weiden, tot aan België toe. De koeien even loom, eentje keek me aan, de boerderijen nog altijd dezelfde. Alleen zit de zoon er nu in. Of kleinzoon, wie weet. Ik zie de eerste bloesems, het geel van de paardebloemen en weet dat een halve eeuw niks is. Dat een leven niks is, en zo voorbij, zonder dat dit alles is veranderd. Waarom zou het ook. Wellicht is dat het enige wat ik geleerd heb: waarom willen veranderen? Alles keert weerom!
