Mulberry Street New York, 1900, geboortejaar van mijn grootmoeder. Little Italy, tweede generatie Italianen, de kinderen derde generatie, op dat moment een van de drukste plekken ter wereld. Handel, bedrijvigheid, leven. Een wonderbaarlijk tafereel. Een foto als uit een film.
Een verdwenen wereld. Verdwenen levens. De foto is wonderbaarlijk scherp, bijna alsof het niet echt is. Alsof het gisteren was. Alle individuen op de voorgrond zijn merkwaardig scherp te onderscheiden. Die kunnen nog niet allemaal dood zijn, denk je dan. Maar ze zijn het wel.
Ik zie een trotse Italiaan met de handen in de zij. Hij kijkt recht in de camera, enigszins uitdagend. Klaar om de wereld te veroveren. Een man met bolhoed en wellicht zijn vrouw kijken wantrouwend. Op de groentemarkt hangt een meer onverschillig kijkende kerel, laat komen wat er komt. Niemand weet wat er van hen geworden is. Er is veel gebeurd in de vorige eeuw.
Ik loop ze stuk voor stuk af. Ze zullen het nooit te weten komen. Niemand kon in de toekomst kijken. Dus kijk ik maar af en toe terug. Omdat ze allemaal bestaan hebben. En omdat ook wij allemaal zullen verdwijnen.
