 |
| Vivien Leigh op de set van Gone With the Wind, 1939, even een dutje doen |
Ik heb me voorgenomen om, als ik ooit met pensioen ben, een aantal iconische zwartwit-films uit te oude doos te gaan zien. Opnieuw te bekijken, in veel gevallen. Ooit zag ik er vele. In de jaren zeventig was het eigenlijk heel normaal om naar oude zwartwit-films te kijken. Elke vrijdagavond op de BRT bijvoorbeeld. Alle films met Marlon Brando en Paul Newman heb ik gezien, maar ook verder terug in de tijd, zoals Gone with the Wind, met Clark Gable en de prachtige Vivien Leigh als Scarlett O’Hara. Uit 1939 issi. Toen ik de film zag, als adolescent, zat er nog geen veertig jaar tussen. Als ik nu zover terug tel kom ik op na 1980, eigenlijk helemaal zo lang nog niet geleden, naar mijn maatstaven. Inmiddels hebben we het over twee keer veertig jaar. Een mensenleven lang. Alle acteurs zijn overleden, Vivien al in 1967, in the Summer of Love, 54 jaren jong, aan chronische TBC.
Bovenstaande foto is zo prachtig als de film. Betoverend lief. Ook de goden moeten af en toe rusten. Vivien slaapt op de set van Gone with the Wind. Op de set ging het soms wat minder lieflijk aan toe. Vivien had een ontzettende hekel aan het kussen met haar tegenspeler Clark, omdat hij een slechte adem zou hebben. Ook zijn avances buiten de film sloeg ze om die en mogelijk andere redenen af, tot zijn grote misnoegen. Ze hield het, getrouwd als ze was, toen al met de Laurence Olivier, eveneens getrouwd in die tijd. Er werd wat afgerommeld in Hollywood. Hoe zonde, van zo’n onschuldig gezichtje, het innemende snoetje van Scarlett. Inwendig slaak ik nog steeds een kleine zucht bij het zien van haar foto, hierboven. De eerste dag waarop ik met pensioen ben, nou vooruit, in de eerste week, als het geen supermooi weer is, ga ik Gone with the Wind zien. En dan let ik op beide sterren op dat apotheotische moment dat ze kussen, of er ergens toch iets van te zien is, misschien.
