Edmund Tarbell: “Preparing for the Matinee”, 1907

      Herinnering

      Het leven is omgaan met verlaten. Ander leven is een vlucht.

    Ik spreek met mijn vrienden over vroeger. Ik herlees een boek dat me eerder al ontroerde. Ik koester een herinnering.

      Ik schat op waarde wat voorbij is, wacht niet alleen wat komt.

    Ik herinner me de eerste keer dat ik je zag. Bij het uitgaan, in de drukte. Ik zag je meteen. Ik herinner me het oogcontact. Ik herinner me de kus. Ik herinner me mijn vreugde. En opnieuw stroomt de vreugde. En de pijn.

    We gingen ergens eten. Het mocht niet te duur. Maar er brandden twee kaarsjes. En de dikke serveerster zette een vaasje met bloemen op de tafel. Ik herinner me de serveerster. Ze lachte. Ze begreep, precies zo als ik ook nu nog begrijp. Ik herinner me volledig, van seconde tot seconde. We aten met beetjes. Er was weinig honger, maar we aten alles op. Ter wille van de dienster, ter wille van ons geluk. Omdat het goed was zo.

     Zo had het moeten blijven.

     Het leven is een omgaan met verlaten.