Toen ik een jaar of zes- zeven was verzamelde ik Batman-plaatjes. Voor zover ik kan nagaan mijn eerste uiting van een verzamelwoede die me altijd is blijven achtervolgen, tot op de dag van vandaag. Goed dat mijn vrouw me af en toe corrigeert anders weet ik niet waar het was geëindigd.
Er waren achtendertig Batman-plaatjes. Ik weet nog dat ik aanvankelijk dacht dat het er veertig moesten zijn. “Hij moet er nog twee”, hoor ik mijn vader nog zeggen. Dat weet ik nog. Wat een raar idee ook om bij achtendertig te stoppen.
 |
| “Robin met de glimlach”, zei Ellen. Weer een woord geleerd. |
Toen ik een jaar of tien-elf was had ik een vriendje die alle achtendertig plaatjes nog steeds netjes bewaard op zijn kamer had liggen. Ik herinner me dat ik alles afgezocht heb naar mijn plaatjes, maar die waren nergens meer te vinden. Hopla, bij het oud papier, moet mijn moeder gedacht hebben. Mijn moeder vond altijd alles oude troep. Ze leeft nog steeds, in alle netheid.
Batman was ook op televisie. Robin was verliefd op de Katvrouw. Dat las ik achterop de plaatjes, bij de raadsels. Wist ik veel wat verliefd zijn betekende. De Katvrouw was gewoon een van de vier bandieten, samen met Raadselman, de Pinguïn en de Joker. Meer snapte ik er toen nog niet van.
Hoe snel zou dat veranderen! Zou ik me ooit nog werkelijk zes kunnen voelen? Of zwijmel ik net als Robin bij de foto van de Katvrouw. Dat laatste dus!
 |
| Met een stuiver wreef je het antwoord tevoorschijn. Wat zou ik als zeggen als ik de Katvrouw zag? Wauw! |
