 |
| Robert Capa, “Café Flor”, 1952 |
Citaat van Marcel Proust:
De tot uitdrukking te brengen werkelijkheid zetelde niet, zo begreep ik nu, in de verschijningsvorm van het onderwerp, maar op een diepte waar die verschijning er weinig toe deed, zoals gesymboliseerd werd door het lepelgekletter op een bord, het hard gestevene van het servet, dat waardevoller voor mijn spirituele wedergeboorte was geweest dan zoveel menslievende, vaderlandslievende, internationalistische en metafysische gesprekken.
Ik heb nooit deelgenomen aan moeilijke gesprekken op het terras van Café Flor. Lang heb ik gedacht dat ik erbij had willen zijn, goeie bijdrages had kunnen leveren. “Beste Jean-Paul, de essistentiële zoals ik die zie….” Zoiets zou ik zeggen. En veel andere belangrijke dingen.
Ik kijk naar de foto van Robert Capa en denk aan de jaren zestig, toen ik als jongetje bij mijn vader op het fietsstoeltje in de hete zomer langs een café reed en zei dat ik zo’n dorst had. Ik denk aan de chocomel, die op een terras zo veel beter smaakte dan ik ooit blad geproefd. Ik kan het bijna weer proeven als ik naar Capa kijk. En ik voel een zin des levens.
Er zou wel eens meer essistentiële waarheid bij Proust kunnen zitten dan bij Sartre…
