 |
| Marc Chagall, “Bella in het groen”, olieverf op doek, 99 x 81 cm, 1934-1935, Stedelijk Museum, Amsterdam |
Haar stilte is de mijne, haar ogen de mijne. Het is alsof ze alle weet van mijn kindertijd, mijn heden, mijn toekomst, alsof ze dwars door me heen kan kijken; alsof ze altijd over me gewaakt heeft, ergens vlakbij, hoewel ik haar toch voor de eerste keer zag. Ik weet dat zij het is, mijn vrouw. Haar bleke kleuren, haar ogen, hoe groot rond en zwart ze niet zijn! Het zijn mijn ogen, mijn ziel!
(Chagall in zijn autobiografie over zijn ontmoeting met Bella Rosenfeld in 1909)
Een van de mooiste portretten in een Nederlands museum hangt in het Stedelijk, Bella in het groen. Chagall voelde en dacht in kleuren. De liefde voelde groen, zeker in die tijd. Hij schilderde zijn grote groene liefde tijdens zijn tweede verblijf in Parijs. De bloemen en een geest. Ik kijk naar de foto. Hij vangt haar precies zoals ze is, en tegelijk voegt hij iets toe. Iets van liefde, van pijn, zeg het maar, iets ondefinieerbaars. Chagall is pure poëzie. Als een Vermeer. Soms een Rembrandt. Zodat je weer weet waarom je leeft.
 |
| Chagall schildert Bella Rosenfeld, Parijs, 1934-1935 |
