 |
| Ray Stevenson, “The Sex Pistols come to Carnaby Street”, 1976 |
Ik hoorde op de radio een jongen van ik denk een jaar of twintig zeggen dat hij wel in de jaren zeventig had willen leven. In de tijd van de punk. Ik zat nog op de middelbare school toen Never Mind the Bullocks uitkwam, maar had toen vooral spijt de jaren zestig te hebben gemist. Je denkt altijd dat je te laat bent en zo mis je wat je meemaakt. Tenzij je er op een of andere manier middenin zit.
Pas later ben ik de uniciteit van de Sex Pistols gaan waarderen. Ik kijk naar de foto en herken de tijd. In Hamont had je een bandje met punkers die zich De Brassers noemden en die hadden hun thuishaven in Café De Kwiet. Ze hadden de raam helemaal zwart dichtgeplakt en in het midden een rondje glas vrij gelaten waaronder “Kijkgat” stond geschreven. Dat weet ik nog…
Ik hoor De Brassers nog steeds zingen: Gek is normaal en normaal is gek… Dat zongen ze, met oude kapotte jassen aan. Veel herrie. Lang geleden. Achteraf bijzonder.
Een keertje kwam ik met mijn vrienden in De Kwiet. We dronken een biertje te drinken. Toen een van mijn maten lachtte stond een in zwart gekleed en zwaar geschminkt meisje met bozige blik zwijgend op van een barkruk. Ze liep op mijn vriend toe en sloeg hem vlak in het gezicht: “er valt hier niks te lachen hier”, zei ze. Geen vrolijke boel. Wij hoorden daar niet zo bij.
Ik heb er nooit zo middenin gezeten. Was eigenlijk altijd net te laat. Ik weet intussen niet meer zo of ik dat nog spijtig moet vinden. Dat ook. Maar de foto blijft iconisch, 1975 in één opname! Ik zag het op een afstand gebeuren…
