 |
| Wappers, “Boccaccio lees Johanna van Napels de Decamerone voor”, 1849 |
Kleine filosofische gedachtengang:
Wij mensen zijn de enige levende wezens die reflecteren op onszelf en daarmee een beeld van onszelf creëren, waar we naar handelen. Tenminste, zo gaat het meestal. En zo lang je geen Don Quichotte wordt is daar ook niet zoveel mis mee.
We dagdromen, kijken films, lezen romans, zijn vrij in onze verbeelding een wereld toe scheppen en een aantal ogenblikken te leven alsof dat de enige waarheid is. Ook daar is niks mis mee, als je op gegeven moment ook maar in staat bent terug te keren in het heden.
“We hebben de wereld in onszelf en daarin zijn we Gods stadhouder”, schrijft Nescio in Insula Dei. Ieder mens kan in zichzelf een Goddelijk eiland schappen waarin hij volkomen vrij is. Dat geeft ons kracht om door te gaan, te blijven dromen, zolang je die dromen maar niet tot in het onmogelijke reiken.
Ik schrijf hier mijn stukjes, maar ik moet niet gaan denken dat ik een groot schrijver ben. Maar dromen van een mooie roman schrijven na mijn pensioen, dat mag. Al zal het er wellicht nooit van komen. En als wel, dan zal ik wellicht al blij zijn als het ergens gedrukt mag worden. Ook dat moet ik kunnen denken.
Alle vrijheid vraagt om discipline. Laat dat de moraal zijn.
