 |
| Rogier van der Weyden, “Portret van een dame”, ca. 1460 |
De taal
Dat ben ik
Ik luister naar mijn stem
Die me uit het moment heeft gehaald,
Door de tijd
Door de ruimte
Naar voelbare verte
Elk van de woorden vertaalt,
Van de vreugde
En de pijn
Van binnen beluisterd
Tot het einde der tijden verhaald,
In onpeilbare dieptes
Een klankbord van zwijgen
Tegelijkertijd verder
In de diepte der krochten gedaald,
Tot het einde van tijden
Geen woord ons kan helpen
In duister verdwijnt
En om geen enkel der woorden nog maalt.
