 |
| Millais, “The Woodman’s Daughter”, 1851 |
Frisch weht der Wind
Der Heimat zu
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?
“You gave me hyacinths first a year ago;
“They called me the hyacinth girl.”
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,
Looking into the heart of light, the silence.
Oed’ und leer das Meer.
Je gedachten dringen binnen,
Duwen bloemenmeisjes weg,
In het donkerste der dingen,
In de woorden die ik zeg,
Zodat ze nooit nimmer zullen vinden,
Wat ik jou niet meer ontzeg.
(Uit T.S. Eliot, The Waste Land, met een eigen toevoeging)
