 |
| Krøyer, “Hip, hip, hurra!”, ca. 1888 |
Old friends
Memory brushes the same years
Silently sharing the same fear
(Paul Simon, 1968)
Bronnie Ware (1967) is een Australische verpleegster die jarenlang in de palliatieve zorg werkte. In 2014 publiceerde ze haar boek The Top Five Regrets of Dying (2014). Ze stemmen tot nadenken. Ik zet ze, in eigen vertaling, even op een rijtje:
- Ik wou dat ik trouw was gebleven aan mezelf, niet alleen had geleefd zoals anderen dat van mij verwachtten.
- Ik wou dat ik niet zo hard gewerkt had.
- Ik wou dat ik de moed had gehad uit te komen voor wat ik wilde, te zeggen wat ik vond.
- Ik wou dat in in contact was gebleven met mijn vrienden.
- Ik wou dat ik vaker keuzes had gemaakt voor het geluk.
Tja... Af en toe probeer je wat te corrigeren, maar het blijft lastig.
Momenteel blijf ik een beetje hangen in de vierde spijtbetuiging. In 2004 heeft een van mijn jeugdvrienden zich verhangen. Zijn dochter vond hem bungelen in de garage. Ik had hem toevallig nog een keer getroffen in de boekhandel, waar hij begon over een klein, door mij al lang vergeten akkefietje van vroeger, waar hij spijt van had. Verder zag ik hem eigenlijk nooit.
Had je maar gemeld, denk ik nu. Maar nu is het te laat. Zoals er nog meer wel te laat kunnen komen. We leren niks van onze spijtbetuigingen.
