Catherine Deneuve viel me in mijn tienerjaren nooit zo op. Niet als schoonheid, waar je een film op uitselecteerde. Op een of andere manier was ze voor mij altijd die wat oudere vrouw, die mijn moeder had kunnen zijn. Ze was ook maar zeven jaar jonger. Maar dat waren er meer, bij wie ik dat om een of andere reden nooit zo dacht. Zonder veel moeite.
Nu zie ik de dingen anders. Zeker als Helmut Newton de fotograaf is. Foto’s uit 1976, toen ik zestien was. En zij drieëndertig. Nu denk ik niet meer aan mijn moeder. Nu denk ik eerder aan mijn vader, maar die is al jaren dood. We worden oud, dat is wat ik denk. Iedereen, behalve Catherine Deneuve, onder de Lens bij Helmut Newton.
Zo krijg je weer zin om je Frans op te halen. Mijn beste vak, toentertijd.
