 |
| Fritz Eichenberg, “Baasrode en Odintsova”, 1941 |
Ik heb een boek van Italo Calvino: Waarom de klassieken lezen? In het eerste hoofdstuk geeft hij een definiëring van een klassieke roman in veertien punten. Ik mis echter het punt van de tijdloosheid. Een klassieke roman is tijdloos, over honderd jaar nog steeds interessant om te lezen. Calvino zal het met me eens zijn geweest, maar hij schreef het niet op.
In herlees Vaders en Zonen van Toergenjev in de nieuwe vertaling van Froukje Slofstra. De roman is meer dan honderdvijftig jaar oud, met gedateerde thematiek, een ouderwetse opbouw, met tussenhoofdstukken, een klassieke verteller. Zelfs inde nieuwe vertaling blijft het taalgebruik plechtig. Maar lees het maar eens. Dan weet je dat het klassiek is.
Een kort citaat ter illustratie
Trouwens, over geluk gesproken, kunt u me zeggen hoe het komt dat wanneer we ergens van kunnen genieten, van muziek bijvoorbeeld, een mooie avond, of een gesprek met aardige mensen, dat dat allemaal eerder een verwijzing lijkt naar een onmetelijk, elders bestaand geluk dan dat het werkelijk geluk is, geluk dat we zelf bezitten? Hoe komt dat? Of voelt u dat misschien niet zo?
Odintsova tegen Bazarov.
Tijden veranderen. Mensen niet echt. Zo’n passage kan over honderd jaar nog steeds!
