 |
| Eugène Boudin, “Het strand bij Trouville”, 36 x 48 cm, 1865 |
Natuurlijk zal ik ook andere dingen schilderen, maar ik zal toch voor altijd de schilder van stranden blijven.
Eugène Boudin (1824-1898) werd geboren in Honfleur, aan de monding van de Seine, dit jaar mijn vakantiebestemming, niet te ver van huis. Een klein museum in zijn geboortehuis ligt bij mij om de hoek. Later woonde hij in Le Havre, aan de noordkant van de Seine, waar hij een winkeltje in schildersbenodigdheden had.
Vanaf de jaren 1840 ging er een trein van Parijs naar Le Havre en voer er van Le Havre een veerboot naar Trouville-sur-Mer, dat samen met het aanpalende Deauville zou uitgroeien tot een van de eerste mondaine badplaatsen in Normandië. Ook Boudin zou er vaak gaan schilderen, net als anderen: Millet, Courbet, Corot, Delacroix. In Le Havre passeerden ze zijn winkeltje en kregen er advies over de allermooiste plekjes. Aangemoedigd door hun positieve reacties op een aantal schilderijen die hij zelf had gemaakt, en die in zijn winkel hingen, legde Boudin zich vanaf eind jaren veertig ook zelf op het schildersvak toe en liet de winkel steeds vaker aan zijn compagnon.
Boudin werkte rond 1860 in Trouville met de jonge Monet, wiens leermeester hij werd. Hij was een der eersten die zichtbaar en plein air schilderde en met zijn lichte, spontane stijl geldt hij was wegbereider voor het impressionisme, misschien nog wel meer als de schilders van Barbizon. Zijn vrije penseelvoering geeft een schetserige uitstraling, alsof hij aquarelleerde. Vormen zijn aangegeven met losse streken en kleurvlekken, vaak met sterk verdunde verf. Meestal schilderde hij op een witte ondergrond, peinture claire, hetgeen zijn schilderijen een opvallend heldere indruk verleende. Bovendien schilderde hij vaak op hout, waardoor de kleuren een opvallend heldere gloed kregen.
Ik bezocht Trouville. Ik zocht er Boudin en vond er zijn schilderijen, al die kleine werkjes met de vergelijkbare titels. Doorheen alle toeristen voelde ik de negentiende eeuw. Nog steeds. Van Boudin wordt wel gezegd dat hij de onderwerpen voor zijn schilderijen bijzaak vond. Een beetje is dat misschien ook wel zo. De figuren op het strand zijn niet meer dan accenten in zijn compositie, gegroepeerd onder een grote grijze lucht. Toch stralen zijn Trouville-schilderijen een atmosfeer uit die ik nog steeds herken en die zijn werken moderner maken dan welke andere werken ook van voor 1870. Ook wij zijn slechts stipjes onder een oneindig wijdse hemel, ook ik, voor even op het strand van Trouville.
