Soms zie je het, zomaar ineens.
Ik blader wat door een kunstboek en stuit op Eugène de Blaas (1843-1932), Venetiaans kunstschilder, geboren uit Oostenrijkse ouders, wie weet met nog wat bloed uit onze contreien.
De Blaas schilderde vooral vrouwportretten en genrewerken in de typisch academische, kleurrijke, ietwat sentimentele stijl die veel Italiaanse schilderkunst aan het einde van de negentiende eeuw kenmerkte. In de twintigste eeuw kon het niet meer, nu intussen brengen zijn werken tonnen op, hoewel ik het niet in de kamer hoef te hebben.
Sofia Loren mag wel in onze kamer. In een klein zwart lijstje, een zwartwit foto tenmidden van enkele andere sterren, zich bewegend op de grens van mijn verleden. Foto’s uit de jaren vijftig, een beetje tussen de tijd van De Blaas en mijn heden in. Uit het geheugen van mijn ouders. Wat heet kunst? Wat heet schoonheid?
Soms zie je het ineens. Ik zag de verwantschap tussen portretten van De Blaas en die van Loren. Italiaans cliché. Een kleine ontdekking waar niemand iets aan heeft. Wat niemand wellicht gezien zou hebben, maar ik dus wel, als Nederlander notabene. Voor wat het waard is. Het leek me wel aardig gevonden, voor de zondag.
