Als ik dan toch over Lillian Bassman bezig ben...
Een aantal jaren geleden lag een boek van Bassman bij De Slegte in de ramsj, lingeriefoto’s uit begin jaren vijftig, voor vijftien euro, ik zie het nog zo liggen, zwartwit, dik en prachtig boek. Maar ik heb het niet gekocht, durfde het niet, omdat ik niet goed wist hoe ik het aan mijn vrouw moest uitleggen. Volgens mij kocht ik toen een fotoboek van Alfred Stieglitz. Ook mooi, veilig. Als alternatief. Het geld in mijn zak houden bood ook geen troost.
Wat is kunst? Ik denk wel eens na over de relatie tussen erotiek en schoonheid in de kunst. Moet je die twee zaken uit elkaar halen of zijn ze onlosmakelijk met elkaar vervlochten? Ik zie het als een soort van meetlat, een schaal. Als je bijna volledig op de lust zit heeft het niet zoveel met kunst meer te maken, maar als iets honderd procent a-seksueel is, kan het dan nog wel mooi zijn? Esthetisch mooi?
Het antwoord op die vraag zal van mens tot mens verschillen, voor intellectueel ingestelde personen zal het anders zijn dan voor bourgondiërs, voor mannen anders dan voor vrouwen. Ik blijf het fascinerend vinden dat deze foto’s door een vrouw zijn gemaakt, een vrouw die bijna vierenzeventig jaar getrouwd was met dezelfde man. Of misschien is het ook wel niet zo verbazend. Misschien wist Lillian Bassman als gehuwde vrouw de juiste balans net wat makkelijker te vinden, smaakvol, kunstzinnig, stijl, elegant en vooral ook sensueel, zinnelijk.
Bassmans lingerieboek heb ik nog wel eens gezocht op Bol.com maar nooit gekocht. Ik weet nog steeds niet of mijn vrouw het wel kan waarderen als ik het bij ons op de tafel leg. Of anders mijn schoonouders. Ga het ook niet meer vragen. Maar hier durf ik ze wel te laten zien. Moet ik ze laten zien, vind ik eigenlijk. Omdat ze zo mooi zijn. Omdat het kunst is. Voor mij in de juiste balans!
