 |
| Jan van Goyen, Gezicht op Arnhem, 1646 |
Ik reed weer eens met de auto naar het werk. Mooi weer. Op de brug over het kanaal moest ik even inhouden voor een auto die aan de andere kant de ventweg op moest. Even keek ik opzij. In de verte voer een klein binnenvaartschip over het grijs rimpelende water, langs de lentegroene oevers. Weg van de wereld, op afstand, in eeuwige quarantaine. Eigenlijk wilde ik stoppen, parkeren, op de brug gaan staan. Alleen maar kijken naar de lome boten die met het ritme van de tijd schier geluidloos voortschrijden, als de wijzers van de klok, naar het einder.
Maar dat deed ik niet, natuurlijk. Stoppen. Waarom eigenlijk niet? We dachten dat we nooit konden stoppen, maar inmiddels weten we beter. En toch gaan we door. Zolang we kunnen. Zo lang we moeten. Het is wat!
