 |
| Lesser Ury, “Regen in Tiergarten”, ca. 1920 |
Als je af en toe over schilders schrijft en je zoekt afbeeldingen op het internet, dan loop je er je er tegenaan dat het vaak ondoenlijk is om uit de legio schilderijen een selectie te maken die representatief is en tegelijkertijd beantwoord aan je persoonlijke voorkeur. Soms moet je een keuze maken voor een thema of specifieke periode, anders kom je er niet uit. En zelfs als je die keuze hebt gemaakt blijft het lastig. In het geval van Lesser Ury zocht ik naar werken uit de periode dat hij in Domburg schilderde, maar uiteindelijk bleef ik steken bij zijn schilderijen van Berlijn in de regen, vaak in avond of schemer. Die spraken me gewoon het meeste aan. De vage figuren, paarden en rijtuigen reflecteren in het natte wegdek en worden uitgerekt tot vervormd lange proporties, die in combinatie met de neerdwarrelende regen zorgen voor een sterk verticaal effect. De kleurstelling is enigszins sober, met af en toe een opvallend accent en onderstreept het gevoel van een druilerige dag.
Ik kijk naar buiten. Het is april. Het regent en het hagelt. De vage vale bomen schemeren weg achter mijn tuin, de hoogte in. Als in wanhoop waaien de takken, door de regenwind geblazen. Door de bewolkte lucht schiet een beetje ligt over de terrastegels, die weerspiegelen als Ury’s stadstraten. Het herfstige aprilweer is van alle tijden, gaat alsmaar door, zoals het ruim honderd jaar geleden door het tochtige Berlijn woei, zo waait het nu door mijn tuin aan het water, en op alle plaatsen meer. Ik zit warm op de bank en staar door de tuindeuren naar buiten. Ik drink aan mijn koffie. Het is prima zo. Laat maar waaien, laat maar regenen. Over honderd jaar nog steeds, vrees ik. Hoop ik voor wat komt.
“Some people feel the rain, others just get wet”. God blijft zich herhalen.
