 |
| Albert Lebourg, “Notre Dame de Paris, vue du Quai de la Tournelle”, ca. 1895 |
Het zijn niet alleen verdrietige dagen wanneer er mensen sterven.
Vandaag brandt de Notre Dame van Parijs. Bij de repetitie van het koor waar ik bij zit worden grapjes gemaakt over Quasimodo. Toch ongepast, voelt dat. Een verdrietige gebeurtenis.
Blijkbaar hebben wij mensen een geschiedenis nodig. Sommigen tenminste. Velen hoop ik. Als je mijn geschiedenis verminkt, vermink je ook mijn ziel een beetje. We zijn allemaal in en bij de Notre Dame geweest, ooit. Ik las “De klokkenluider” in mijn middelbare schooltijd en werd erdoor gevormd, als romanticus, het voedde mijn waardering voor het verleden, de tijd die was geweest en altijd voortduurt.
De schilderijen van Lebourg duren voort, de Franse impressionist die een paar keer naar Nederland reisde om onze wolken te bestuderen. Mijn herinneringen duren voort. Mijn huwelijksreisje. Een collectieve herinnering van ons allen. De Notre Dame zal voortduren, herbouwd worden, heropgericht tot een nieuw monument voor onze herinneringen. Zo steken wij mensen dan ook weer in elkaar. Een torentje voor de eeuwigheid, net als mijn gedachtenspinsels. Ik kan niet zonder. niemand kan zonder.
Een kleine hommage, van Lebourg natuurlijk, eentje die past bij een Hollands gemoed.
