 |
| Tom Roberts, “Twenty Minutes Past Three”, 1886 |
Tom Roberts was een academisch opgeleide Australische kunstschilder, in zijn latere werk ook beïnvloed door het impressionisme. Ik schreef zijn lemma op de Nederlandse Wikipedia, alweer meer dan zeven jaar geleden.
Roberts tok indertijd mijn aandacht met zijn vroege schilderij “Twenty Minutes Past Three” uit 1887. Het intrigeerde me in 2012. Het achtervolgt me nog steeds. De klok geeft aan dat het tien over drie is, blijkbaar in de nacht. Een ontstoken schemerlamp op het midden van de tafel is de enige lichtbron. We zien een geklede vrouw vanop de rug, blijkbaar opgestaan van haar stoel. Op de tafel ligt haar nog opengeslagen boek. Pas bij goed kijken zien we op de achtergrond een mannelijke gestalte binnenkomen.
Roberts situeert het tafereel op de achtergrond, terwijl hij de voorgrond in een donkere schaduw laat. Dat donkere vlak lijkt ook mij als kijker het schilderij binnen te trekken. Zo voelt het. Alsof ik ook zelf aan kom lopen. Ik weet echter niks van de context, kan er alleen maar naar raden. Is er ruzie geweest of is de man gaan feesten? Is de man op zoek geweest naar iets, of iemand? Misschien een verloren geraakt kind? In de velden? Of is de man ergens naartoe geweest? Bij een zieke, ergens in de stad, misschien bij iemand die net overleden is?
De vrouw staat met de rug naar ons toe, we zien amper gezichten, maar Ik voel haast haar angst. Bang voor een slechte boodschap. We zijn allemaal bang voor slechte boodschappen, zeker als ze al sluimeren in ons hoofd. Je weet nooit wat morgen gaat brengen. Meestal drukken we die angst weg, denken we er niet aan, gelukkig maar, maar soms wordt je er toch mee geconfronteerd. Zoals nu, in dit werk van Roberts. Het is een schilderij vol spanning en emotie, als een roman. Het raakt mijn gevoelens van het moment. Net als zeven jaar geleden. Toen is het ook goed gekomen.
