 |
| ”Zelfportret met schaduw”, 1958-1960 |
Het verhaal van straatfotografe Vivian Maier is bijzonder. Tijdens haar leven maakte ze meer dan 150.000 foto’s, in het niet-digitale tijdperk een ongelooflijk aantal. In de jaren vijftig en zestig werkte ze in New York, maar vooral toch in Chicago, waar ze aan de kost kwam als nanny. Als fotografe zou ze gedurende haar leven eigenlijk geen enkele bekendheid verwerven, geen publicaties, geen exposities. Zonder de historicus John Maloof zou ze misschien zelfs nooit ontdekt zijn. In 2007 werkte hij aan een conserveringsproject voor Chicago en kocht voor een paar honderd dollar een ongeopende doos met negatieven, in de hoop er materiaal voor zijn onderzoek aan te treffen. Hij trof er duizenden negatieven van Maiers werk aan. Het bleek dat zelfs Maiers beste vrienden nauwelijks weet hadden van dit aspect van haar leven, dat ze strikt verborgen had gehouden.
Mijn schrijverijtjes hier blijven ook een beetje in het verborgene. Het hoeft niet aan de grote klok. Wie weet of later wordt iemand nog ooit enthousiast. Ik zal het wel niet meer meemaken, maar waarom zou ik zo niet mogen denken. De kwaliteit van Maiers werk vind ik echter een lastige. Kort na haar overlijden in 2009 volgden er twee fotoboeken, exposities en een veelbekeken televisiedocumentaire. Meer dan 150.000 negatieven. Als daarvan al eens één procent de moeite waard is kom je al een heel eind. En dan maak ik op deze pagina ook nog eens een subselectie. Zo kan ik het misschien ook wel. Ik schrijf nog maar even door. Ik kan het niet laten.
