David Oyens, “Het dessert”, 1882

Wat er nog kwam, Marianne... Ach, niet veel, maar de kleine ziel heeft ook niet veel nodig: een grein maar, een korrel... een grein van werkelijke waarheid en werkelijkheid... een korreltje... maar dat groot genoeg was als een schat... Want de kleine zielen hebben niet veel nodig... Een grein maar, een korrel... En van die korrel deelde ze, Marianne, dan nog wel wat mee... aan anderen... Mijn kind, dat is het hele geheim... Van die korrel nog overvloed mee te delen... aan anderen. Maar de korrel krijg je eerst laat, mijn kind, en om dat atoom van waarheid te bezitten... moet je eerst door alles heen... wat droom is.

Mooi citaat.

Ik herlees Couperus, “De boeken der kleine zielen”. Geschreven in Nice. Vaak moet je afstand hebben om het scherp te zien. Kleine zielen die we zijn. Vraag is of het erg is. Waar je gelukkig van wordt. Niet van vluchten. Doorgaans kun je het beste meedoen, gewoon. Een kleine ziel heeft niet veel nodig, als het er op aan komt. Zolang het noodlot maar niet toeslaat. Op meer moet je niet hopen. Af en toe pak je een boek van Couperus en dan weet je het weer. Daar hoef je echt niet voor naar Nice. Dat kan al in een hoekje van de kamer. Een kleine ziel heeft weinig nodig, verder.