 | |
|
Zondagochtend.
Een winkelbediende maakt een praatje met een dienstmeisje bij de achteruitgang van een huis, witte schort, witte pet, een pak onder de arm. Wat zit erin?
Het is alsof ik net het straatje in komen lopen, maar ik wordt niet opgemerkt. De winkelbediende kijkt niet om, hij kletst verder, leuk dienstmeisje
Ik kijk verder, het nauwe straatje in, de verte ingetrokken door de hoge bakstenen muren en het loof van de bomen.
De zon verliest zich in haar eeuwige spel met de schaduw, maakt lichtplekken op het plaveisel, beschijnt over de schort van de dienstmeid met beloftevolle stralen, kronkelt via de lantaarn boven haar hoofd, langs de verspringende muren aan de rechterzijde, en verder. Altijd verder.
Een levendig tafereel met de rust uit vervolgen tijden. Het verlangen. Het is alsof ik iets herken. Iets dat ik ben kwijtgeraakt. Iets dat dat nooit weerom komt. De droom en het verdiet bij elkaar, als ooit in mij genesteld, zoals het ooit kermis zak verdwalen.
Zondagochtend.
