 |
| David Hockney, “Pearlblossom Highway”, J.P. Getty Museum, 1986 |
Ik liep tegen onderstaand filmpje aan, waarin David Hockney uitlegt hoe hij zijn fotocollage Pearlblossom Highway maakte. Een opdracht van Vanity Fair, bedoeld als illustratie Humbert Humberto’s autorit met Lolita door de Southwest.
Hockney trok voor twee dagen naar een Californische woestijn en zette zich daar neer bij een willekeurig kruispunt. Hij richtte zijn camera op alles wat hij maar zag en maakte bijna 800 foto’s, waarmee hij later in zijn studio aan de slag ging.
Opvallend is het perspectief, van de chauffeur en de bijrijder tegelijkertijd en daarmee niet vanuit het midden, maar tegelijkertijd ook weer wel. Beiden zien iets anders, de chauffeur snelt voort en let op de verkeersborden, die zelfs in de verte relatief groot zijn omdat hij ze met inspanning probeert te lezen. Hij moet met spoed vooruit, gehaast. De bijrijder is trager en kijkt ongeïnteresseerd naar de rommel van de weg, ziet wel waar de rit naartoe gaat.
De vraag is altijd wie je bent, of wie het het liefste wil zijn: de chauffeur of de bijrijder? Ik voel me beter als bijrijder, in mijn huwelijk, op mijn werk, zeker in deze fase van mijn leven. In de Roos van Leary zit dat rechtsonder geloof ik. Met dominantie of een gebrek daaraan heeft dat niets te maken. Eerder met luiheid. En met de mensen om mij heen, ook dat.
Humbert of Lolita? Ik snap ze allebei. Lolita is een geweldig boek, een van de mooiste uit de wereldliteratuur. In elk geval het eerste deel. De latere hoofdstukken, met die lange autorit met die wat geforceerde achtervolging door Quilty, heb ik niet zo goed kunnen plaatsen. Dat zou ik toch wat anders hebben uitgewerkt! Ik zou Lolita gewoon thuis hebben gelaten, bij Charlotte. Maat de collage van Hockney is geweldig. Maakt alles goed. Lolita is een prachtig boek.
